Градот...

Почнувам да го сакам градов. Не заспива. Никако да задреме, да стивме малку. Го сакам кога сред ноќ, кога наводно учам, ќе се фатам себеси, како всучност низ отворениот прозорец го наслушнувам живиот град, градот што ме повикува на забава и талкање... Толку го сакам тоа, што не можам да му одолеам. Па излегувам, па ми е супер...И кога ќе си дојдам дома, ќе ги најдам книгите, тетратките и учебниците такви какви што сум ги оставила - неотворени. како сега. како вчера. Како утре, и задутре...нема крај. И колку што го сакам градот што никогаш не спие, толку се мразам себеси...мачнината во стомакот- повторно ми се појавува. И знам дека ќе ја снема ако заспијам. Што побргу заспијам, толку побрзо ќе ја снема. Како секогаш. Како и ноќва. Не можам да си помогнам. Затоа ќе си легнам. Затоа ќе го прекинамова глупаво пишување, што не ми помага ни малку...барем утрото да не ме фати будна..тогаш уште полошо ќе се осеќам. И што ако го запишам тоа? Ќе ми помогне? Како да не! Ќе прекинам и ќе си легнам да спијам...