Немојте да ме изгубите

Молчам. Молчам и се молам...слушнете го мојот молк и молитвата моја разберете ја сите вие кои во светов сега сте изгубени.За последен пат гледате искри во овие очи. Ја изгубив моќта да мислам, да пресудувам и добивам...да мразам и да губам.
Зар не ја чувствувате љубовта што живее во мене? Мрзне моето тело...Се губи ликот мој. Почувствувајте допир...ме нема.
Немојте да ме изгубите. Еднаш умрев, втор пат не ме убивајте. Мислите умреа моите соништа? Со вас ги оставам.

Туѓа зграда

А ти...нечии туѓи минати времиња во нов куфер ги пакуваш. Не ти се потребни, а се плашиш да останеш. Страв ти е да живееш? Пресели се... Стигнуваш во далечни краишта, и сега домот ти е уште подалеку. Некој со ептен голема леснотија улиците зад тебе како со гума да ти ги брише. Влегуваш во една стара зграда. Чекаш...Чекаш да не ти отворат за да моѓеш да влезеш. Влегуваш а нема никаков излез. Празна соба со бели ѕидови. Како влезе? Како сега ќе излезеш? Нацртај небо, песок и море. Нацртај прозор, врата и скали. Нацртај вчера, денес и утре. И нацртај цигли за една по една да ги вадиш. Нацртај луѓе какви што сакаш, а ако не се добри избриши ги. Но излез пак нема да има, и нема каде да се вратиш кога си на гости кај самиот себе само во туѓа зграда.

Мојот дом

Утринава барам дом, некоја скршена цигла, да ми разбуди спомен и утеха да ми даде. Каде да го барам? Има само едно место на овој свет што е доволно големо за да ми биде темел и доволно мало за никој да не го види. Светло..кај што ќе сјае мојата среќа и темно...тагава да ми ја сокрие. Да биде широко, за да биде само мое небо и тесно...како кафез. Да биде близу за да можам да го имам и далеку за да можам по него да трагам. Незнам дали таму се родив. Незнам ни дали живеев таму. Но знам дека таму ме чека светот...тие далечини ме повикуваат. Сега непознати луѓе ми се пријатели. Дали таму некој ме чека?

Со боите сликам живот

И небото плаче, само окото мое солзи крие...уште една дождлива ноќ, за последен пат...не ја чувствувам капката, а во телово исчезнува...само тап звук...гледам дожд, а дожд не чувствувам. Конечно...капката се соединува со солза...смрт на моите усни. Уште еднаш го молам небото...го молам да заврне. Сакам дождот да ме следи додека го барам својот дом, патувајќи без цел. Да ги чуе дождот овие редови...
Знам дека немам дотерана сцена, но широка е улицата...немам небесни царства, никој ѕвездите не ми ги даде и никој не може да ми ги земе...тие се мојата публика.
Никој не ги разбира овие редови. Само дождот знае дека тие се мојот живот.
Играјќи со боите, сликам живот...јас и платното сме едно...така се создава вечноста во која ја губам мојата душа.

Песна без музика

Пишувам за да се спасам
но, не читајте ја песнава ве молам
Немојте,
бидејќи јас ја мразам,
мразам што немам веќе што да кажам.
Мразам што песнава нема музика
и мразам зборови што нема.
Најмногу мразам што гледам ѕвезди
на небо кое ми е граница.
Мразам во капката што нема вода
и мразам песнава што ја мразам.
Мразам што незнам да се молам
што не можам да слушам
и заборавив да зборам.
Пак неможам да се молам.

Зборови...

Го изговорив првиот збор и веќе знаев дека е стих, стихот молеше за песна...Ја напишав првата песна, а ја пишував за некогаш да има што да прочитам. Таа прва песна ми го откри целиот свет. Напишав уште една, втората ја прчитав за да научам што треба да кажам. Во втората песна се пронајдов себе. Или така мислев... Ја завршив и третата песна, тогаш кажав се што знаев. Кажав за некој да ме слушне. Во третата последна песна, светот ме создаде мене. Овде завршувам со себе за да можам да видам друго место и да живеам во друго време. Тогаш учев да зборувам. На кој јазик ли зборував? Ми кажаа што да зборувам, а кога зборував не ме разбраа. Затоа ли не ми одговорија? Од тогаш не реков ниту збор. На кој јазик ли молчев? Доаѓа време за големи молитви, а заборавив да зборувам. Време е за големи молитви, а заборавив да молчам. Како сега да се молам?

***Zajedno***

Tvoja snaga je moja snaga, zajedno smo jaci
Tvoja saga je moja saga, pronacicemo nacin
Zajedno, kazi zajedno, uvek zajedno, samo zajedno
Tvoja snaga je moja snaga, zajedno smo jaci
Tvoja saga je moja saga, uvek postoji nacin
Zajedno, samo zajedno, svi zajedno

Tvoja frka je moja frka, zajedno u svemu
Tvoja muka je moja muka, bice sve u redu
Samo zajedno, svi zajedno, uvek zajendo, samo zajedno

Tvoj problem je moj problem, kolena u blatu
Tvoja borba je moja borba kreni ja te pratim
Samo zajedno, svi zajedno, idemo zajedno, zajedno
Samo zajedno, uvek zajedno, kazem zajedno, i mislim zajedno

Pazljivo vucem svaki potez da ne rasturi se (???????)
Stablo srusice se samo ako sasusi se koren
I zato nedam, nedam nikome da rusi moje tipove
Da vuce moje stihove, da mlati moje ikone
A ljudi samo dizu zidove, i podmecu ti klipove

A u divljim vremenima ne ocekuju da nas shvate
Zato USTAJ, ZIVI, BORI SE, ne kloni, na posao prijoni
Ove reci nek ti budu svetionik
Jer su posledice nasih dela za kukavice strasila
Zraci su sunca za mudre i neustrasive
Ne plasi me put, vec sam prosao kroz blato...


(Beogradski sindikat - Zajedno) - не е цела...


МОЈА СРЕЌА И МОЈА БОЛКА...
...МОЈ ЖИВОТ И МОЕ РАСПЕТИЕ...

Решение

Ова веројатно ќе биде најчудниот текст на мојот блог...ама не е важно, мој е...Може слободно да не го читате, затоа што веројатно ќе ви биде глуп. А ако случајно продолжите не сакам да слушнам дека не сум ве предупредила. Ок... Да почнам...
Вечерва се осеќам лошо...многу лошо. Може затоа и го пишувам ова...веројатно кога ќе станам навистина свесна за постоењето на овој текст, ќе го избришам...незнам! Како и да е...Вечерва не врне, не дува никаков ветер, нема ѕвезди на небото, нема ни луѓе долу на улицата...вечерва нема ништо. Веќе е 00:42h а јас сеуште неможам да донесам никакво решение. Зошто е толку тешко? Зошто ми течат солзи? Зошто воопшто луѓето чувствуваат лоши работи? Можеби и е во право кога ми зборува за сите работи...ама ја повеќе би сакала да го живеам МОЈОТ живот. А мојот живот е различен...едноставно сакам да го живеам како лик во приказната што ги живее случувањата, а не само да го набљудувам. Ама не...тоа не е правилно...тоа е за мое добро...
Сакам да ги живеам и чувствувам работите кои јас ги сакам...не поради нивниот изглед, не поради нивната намена или цел...туку поради самите нив. Но кога решив да го направам тоа се соочив со проблем, ми кажаа дека сум премногу млада... Епа стварно немам коментар на ова...Да, лошо се осеќам. Ми се повраќа од работи кои треба да се направат само за да се остави некаков впечаток пред другите луѓе. Каде сум јас? Веќе не сакам ништо со сила...доволно сум голема да проценам и да видам што е добро за мене , а што не е!
Полека ми се појавува некакво решение...ок се потсмирив малку...

D - moll

Odlutas ponekad i sanjam sam,
priznajem ne ide, ali pokusavam
I uvek dodje D-moll
Spusti se ko lopov po zicama,
ruke mi napuni tvojim sitnicama
I tesko prodje sve to

Jedan D-moll me dobije,
kako odes ti u sobi je
Glupi D-moll
uvek sazna kad je to

Uhvati me cvrsto i ne popusta,
lud je za tisinom, to ne propusta
Vodi me u svoj plavicasti dol
Jedan D-moll me razvali,
neki bi to prosto tugom nazvali,
Nije to, sta je tuga za D-moll

Ponekad te nema i sasvim sam
izmisljam nacin da malo smuvam dan
Ali je lukav D-moll
Pusti da se svetla svud priguse,
saceka poslednje zvezde namiguse
Vuce mi rukav, idemo

Plasi me on, gde si ti,
hiljadu se stvari moglo desiti
Glupi D-moll, za kim tuguje svu noc
Uzme me u svoju tamnu kociju,
nebo primi boju tvojih ociju
Znam taj put,
to je precica za bol

Jedan D-moll me razvali,
neki bi to prosto tugom nazvali,
Nije to, sta je tuga za D-moll

Ова е еден неверојатен текст од Балашевич кој го прати една многу силна мелодија. Мелодија од која ми се наежува целото тело додека ја слушам. Ја чувствувам за многу блиска. Е сеа, добро родот е згрешен ама...:) Во главно сакам да кажам дека ми значи многу и затоа сакам да ја поделам вас...

Патување...

...Долго време размислував како го доживувам животот. Ми се случија некои работи кои ме натераа интензивно да размислувам на ова поле. На почетокот моето песимистично расположение не ми го дозволуваше тоа. За мене тоа беше ужасен крај. Но по некое време во мојот живот се појави една личност која промени голем дел од моите деструктивни размислувања. Не дека неговите размислувања беа многу оптимистични ама едноставно неговата среќа ми е многу поважна од мојата . Сега размислувам поинаку...благодарение на него.
Животот е како патување со воз. Луѓето се качуваат и се симнуваат во и од вагоните. Таа вечна приказна траела и ќе трае. Кога ќе се родиме се качуваме во возот на животот и опколени сме со луѓето за кои мислиме дека вечно ќе не следат на тој пат. Во прв ред тоа се нашите родители. Нормално, по извесно време тие ќе се симнат од возот и ќе не остават сами. Но, не сме сами, на нашето патување веќе ни се придружиле браќата и сестрите, а тука се и нашите пријатели, познаници, љубени...
Многу луѓе на патувањето во возот гледаат како на безначајно кратко шетање. Други додека се возат се тажни или мрзоволни, бесчувствителни или рамнодушни. Трети пак уживаат во погледот што им го нуди возењето, подготвени се во секое време да направат муабет со сопатниците, да им помогнат на беспомошните, да ги израдуваат неутешните, да ги охрабрат плашливите. Тие се вистинските патници.
За секој од нас постои последна станица Тогаш ќе мора да се симнеме од возот. некои од нас ќе се синат незабележано како и да не се возеле, за други пак, патниците ќе кажат - слава на Севишниот што се откачи досадава. Третата категорија се патници кои се симнале од возот, ама во вагонот го оставиле куферот полн со љубов, толеранција, помош...Куфер што треба да им послужи како пример на живите.
Значи, еден ден сите ќе се симнеме од возот и ќе се стационираме на главната железничка станица, поточно во Божјата база. Тука повторно ќе се најдеме со блиските, ќе се прегрнеме и ќе си посакаме пријатен пат во вечноста.

Гробот на девојката со златна коса

Лежиш во темна и длабока
пукнатина во времето

Со прстите го зграбувам брегот
(те нема меѓу прстите)

Дрвото и неговата ноќ
ко две зелени вечности те чекаат на брегот

Твојот глас сонува нешто тешко
Во дното на каменот

Лежиш во темна и длабока
пукнатина во времето

(посветено на Јуле...почивај во мир девојко со златна коса)
- Сања, жал ми е многу

Зборови

Зборувам
Молчам
Изговорениот збор еве стои спроти мене
Ме обвинува
Се насмевнувам
Се враќа засрамено назад
Моите зборови не ме познават

Замислен свет

Трауматична е преселбата
во замислениот свет
оној што го создавам со зборови
во она место на живеење
каде што луѓето се излишни!

Тишината значи многу

Тишината на фотографијата всушност кажува многу поинаку отколку самите зборови. Кажува многу повеќе отколку што си знаел пред тоа. Тука зборува сликата. Значењето е смислата на уметноста. Значењето на рабовите се самиот живот. Сега треба да молчиш...набљудувај само!

Фотографија

Црвена пеперутка на црна карпа

Прва фотографија.

Таа знаеше нешто што јас незнаев

Го сторив тоа на сила

Нејзината смрт ми припаѓаше мене

Ја сликав додека умираше

спокојно, без агонија.

Последна фотографија