Најтажните очи...

Чекав долго...не по моја вина, ниту по твоја...чекав...
Не можев да си претставам никаква слика...
Конечно...
О, нееее тоа болеше...болеше толку многу, гребеше по моето тело и правеше рани. Рани од кои ќе останат лузни. Погледот ме уби...кажуваше премногу.
Зборуваше со очите...беа толку празни, далечни и истоштени. Сивилото те обземало и не дозволуваше да се пробие ни еден зрак светлина. Убиваше полека...бавно...сигурно...
Имаше некој мал сјај...тоа беше болка.
Ме обзема твојата енергија...

Додека те гледав...парчиња кожа се корнеа од мене, се распаѓаше се... Додека те гледав...ете така се осеќав...ете така ме болеше.

Додека те гледав...
Ми требаш...

Не е

Не е небо ова што ви нудат...не е злато, сонцето што свети...

Para tu

Bésame, bésame mucho--- Kiss me, kiss me a lot,
Como si fuera esta noche ---As if tonight was
La última vez--- the last time.
Bésame, bésame mucho--- Kiss me, kiss me a lot,
Que tengo miedo a perderte ---Because I fear to lose you,
Perderte después ---To lose you again.
Quiero tenerte muy cerca--- I want to have you very close
Mirarme en tus ojos ---To see myself in your eyes,
Verte junto a mi ---To see you next to me,
Piensa que tal ves mañana ---Think that perhaps tomorrow
Yo ya estaré lejos ---I already will be far,
Muy lejos de ti--- very far from you.

Para tu...sol de mi vida...para tu...amor de mi vida...para tu y solo para tu...tu para siempre!!!

Мислете...

Кои сте вие? Уште туѓинци во мојот живот. Еднаш ве познавав...сега веќе не се сеќавам. Не ја разбирате мојата молитва...не сакате да ја разберете. Нешто ви пречи! Или едноставно не можете ни самите да сфатите зошто. Ве замолив да не ме изгубите. Сјајот во моите очи почнува да бледее. Јас сега не можам да размислувам, ја немам јас веќе таа моќ. Вие ја имате ама погрешно ја употребувате. Повторно ќе ве прашам...зарем не ја чувствувате љубовта што живее во мене?
Вие го губите мојот лик.
Ви ги оставив соништата...а вие незнаевте да ги чувате. Мислевте дека не се вредни.
Мислете...

Што е среќа?

Никогаш...ама баш никогаш не се предавај на работи кој те смеат и те прават среќен!

Немојте да ме изгубите

Молчам. Молчам и се молам...слушнете го мојот молк и молитвата моја разберете ја сите вие кои во светов сега сте изгубени.За последен пат гледате искри во овие очи. Ја изгубив моќта да мислам, да пресудувам и добивам...да мразам и да губам.
Зар не ја чувствувате љубовта што живее во мене? Мрзне моето тело...Се губи ликот мој. Почувствувајте допир...ме нема.
Немојте да ме изгубите. Еднаш умрев, втор пат не ме убивајте. Мислите умреа моите соништа? Со вас ги оставам.

Туѓа зграда

А ти...нечии туѓи минати времиња во нов куфер ги пакуваш. Не ти се потребни, а се плашиш да останеш. Страв ти е да живееш? Пресели се... Стигнуваш во далечни краишта, и сега домот ти е уште подалеку. Некој со ептен голема леснотија улиците зад тебе како со гума да ти ги брише. Влегуваш во една стара зграда. Чекаш...Чекаш да не ти отворат за да моѓеш да влезеш. Влегуваш а нема никаков излез. Празна соба со бели ѕидови. Како влезе? Како сега ќе излезеш? Нацртај небо, песок и море. Нацртај прозор, врата и скали. Нацртај вчера, денес и утре. И нацртај цигли за една по една да ги вадиш. Нацртај луѓе какви што сакаш, а ако не се добри избриши ги. Но излез пак нема да има, и нема каде да се вратиш кога си на гости кај самиот себе само во туѓа зграда.

Мојот дом

Утринава барам дом, некоја скршена цигла, да ми разбуди спомен и утеха да ми даде. Каде да го барам? Има само едно место на овој свет што е доволно големо за да ми биде темел и доволно мало за никој да не го види. Светло..кај што ќе сјае мојата среќа и темно...тагава да ми ја сокрие. Да биде широко, за да биде само мое небо и тесно...како кафез. Да биде близу за да можам да го имам и далеку за да можам по него да трагам. Незнам дали таму се родив. Незнам ни дали живеев таму. Но знам дека таму ме чека светот...тие далечини ме повикуваат. Сега непознати луѓе ми се пријатели. Дали таму некој ме чека?

Со боите сликам живот

И небото плаче, само окото мое солзи крие...уште една дождлива ноќ, за последен пат...не ја чувствувам капката, а во телово исчезнува...само тап звук...гледам дожд, а дожд не чувствувам. Конечно...капката се соединува со солза...смрт на моите усни. Уште еднаш го молам небото...го молам да заврне. Сакам дождот да ме следи додека го барам својот дом, патувајќи без цел. Да ги чуе дождот овие редови...
Знам дека немам дотерана сцена, но широка е улицата...немам небесни царства, никој ѕвездите не ми ги даде и никој не може да ми ги земе...тие се мојата публика.
Никој не ги разбира овие редови. Само дождот знае дека тие се мојот живот.
Играјќи со боите, сликам живот...јас и платното сме едно...така се создава вечноста во која ја губам мојата душа.

Песна без музика

Пишувам за да се спасам
но, не читајте ја песнава ве молам
Немојте,
бидејќи јас ја мразам,
мразам што немам веќе што да кажам.
Мразам што песнава нема музика
и мразам зборови што нема.
Најмногу мразам што гледам ѕвезди
на небо кое ми е граница.
Мразам во капката што нема вода
и мразам песнава што ја мразам.
Мразам што незнам да се молам
што не можам да слушам
и заборавив да зборам.
Пак неможам да се молам.

Зборови...

Го изговорив првиот збор и веќе знаев дека е стих, стихот молеше за песна...Ја напишав првата песна, а ја пишував за некогаш да има што да прочитам. Таа прва песна ми го откри целиот свет. Напишав уште една, втората ја прчитав за да научам што треба да кажам. Во втората песна се пронајдов себе. Или така мислев... Ја завршив и третата песна, тогаш кажав се што знаев. Кажав за некој да ме слушне. Во третата последна песна, светот ме создаде мене. Овде завршувам со себе за да можам да видам друго место и да живеам во друго време. Тогаш учев да зборувам. На кој јазик ли зборував? Ми кажаа што да зборувам, а кога зборував не ме разбраа. Затоа ли не ми одговорија? Од тогаш не реков ниту збор. На кој јазик ли молчев? Доаѓа време за големи молитви, а заборавив да зборувам. Време е за големи молитви, а заборавив да молчам. Како сега да се молам?

***Zajedno***

Tvoja snaga je moja snaga, zajedno smo jaci
Tvoja saga je moja saga, pronacicemo nacin
Zajedno, kazi zajedno, uvek zajedno, samo zajedno
Tvoja snaga je moja snaga, zajedno smo jaci
Tvoja saga je moja saga, uvek postoji nacin
Zajedno, samo zajedno, svi zajedno

Tvoja frka je moja frka, zajedno u svemu
Tvoja muka je moja muka, bice sve u redu
Samo zajedno, svi zajedno, uvek zajendo, samo zajedno

Tvoj problem je moj problem, kolena u blatu
Tvoja borba je moja borba kreni ja te pratim
Samo zajedno, svi zajedno, idemo zajedno, zajedno
Samo zajedno, uvek zajedno, kazem zajedno, i mislim zajedno

Pazljivo vucem svaki potez da ne rasturi se (???????)
Stablo srusice se samo ako sasusi se koren
I zato nedam, nedam nikome da rusi moje tipove
Da vuce moje stihove, da mlati moje ikone
A ljudi samo dizu zidove, i podmecu ti klipove

A u divljim vremenima ne ocekuju da nas shvate
Zato USTAJ, ZIVI, BORI SE, ne kloni, na posao prijoni
Ove reci nek ti budu svetionik
Jer su posledice nasih dela za kukavice strasila
Zraci su sunca za mudre i neustrasive
Ne plasi me put, vec sam prosao kroz blato...


(Beogradski sindikat - Zajedno) - не е цела...


МОЈА СРЕЌА И МОЈА БОЛКА...
...МОЈ ЖИВОТ И МОЕ РАСПЕТИЕ...

Решение

Ова веројатно ќе биде најчудниот текст на мојот блог...ама не е важно, мој е...Може слободно да не го читате, затоа што веројатно ќе ви биде глуп. А ако случајно продолжите не сакам да слушнам дека не сум ве предупредила. Ок... Да почнам...
Вечерва се осеќам лошо...многу лошо. Може затоа и го пишувам ова...веројатно кога ќе станам навистина свесна за постоењето на овој текст, ќе го избришам...незнам! Како и да е...Вечерва не врне, не дува никаков ветер, нема ѕвезди на небото, нема ни луѓе долу на улицата...вечерва нема ништо. Веќе е 00:42h а јас сеуште неможам да донесам никакво решение. Зошто е толку тешко? Зошто ми течат солзи? Зошто воопшто луѓето чувствуваат лоши работи? Можеби и е во право кога ми зборува за сите работи...ама ја повеќе би сакала да го живеам МОЈОТ живот. А мојот живот е различен...едноставно сакам да го живеам како лик во приказната што ги живее случувањата, а не само да го набљудувам. Ама не...тоа не е правилно...тоа е за мое добро...
Сакам да ги живеам и чувствувам работите кои јас ги сакам...не поради нивниот изглед, не поради нивната намена или цел...туку поради самите нив. Но кога решив да го направам тоа се соочив со проблем, ми кажаа дека сум премногу млада... Епа стварно немам коментар на ова...Да, лошо се осеќам. Ми се повраќа од работи кои треба да се направат само за да се остави некаков впечаток пред другите луѓе. Каде сум јас? Веќе не сакам ништо со сила...доволно сум голема да проценам и да видам што е добро за мене , а што не е!
Полека ми се појавува некакво решение...ок се потсмирив малку...

D - moll

Odlutas ponekad i sanjam sam,
priznajem ne ide, ali pokusavam
I uvek dodje D-moll
Spusti se ko lopov po zicama,
ruke mi napuni tvojim sitnicama
I tesko prodje sve to

Jedan D-moll me dobije,
kako odes ti u sobi je
Glupi D-moll
uvek sazna kad je to

Uhvati me cvrsto i ne popusta,
lud je za tisinom, to ne propusta
Vodi me u svoj plavicasti dol
Jedan D-moll me razvali,
neki bi to prosto tugom nazvali,
Nije to, sta je tuga za D-moll

Ponekad te nema i sasvim sam
izmisljam nacin da malo smuvam dan
Ali je lukav D-moll
Pusti da se svetla svud priguse,
saceka poslednje zvezde namiguse
Vuce mi rukav, idemo

Plasi me on, gde si ti,
hiljadu se stvari moglo desiti
Glupi D-moll, za kim tuguje svu noc
Uzme me u svoju tamnu kociju,
nebo primi boju tvojih ociju
Znam taj put,
to je precica za bol

Jedan D-moll me razvali,
neki bi to prosto tugom nazvali,
Nije to, sta je tuga za D-moll

Ова е еден неверојатен текст од Балашевич кој го прати една многу силна мелодија. Мелодија од која ми се наежува целото тело додека ја слушам. Ја чувствувам за многу блиска. Е сеа, добро родот е згрешен ама...:) Во главно сакам да кажам дека ми значи многу и затоа сакам да ја поделам вас...

Патување...

...Долго време размислував како го доживувам животот. Ми се случија некои работи кои ме натераа интензивно да размислувам на ова поле. На почетокот моето песимистично расположение не ми го дозволуваше тоа. За мене тоа беше ужасен крај. Но по некое време во мојот живот се појави една личност која промени голем дел од моите деструктивни размислувања. Не дека неговите размислувања беа многу оптимистични ама едноставно неговата среќа ми е многу поважна од мојата . Сега размислувам поинаку...благодарение на него.
Животот е како патување со воз. Луѓето се качуваат и се симнуваат во и од вагоните. Таа вечна приказна траела и ќе трае. Кога ќе се родиме се качуваме во возот на животот и опколени сме со луѓето за кои мислиме дека вечно ќе не следат на тој пат. Во прв ред тоа се нашите родители. Нормално, по извесно време тие ќе се симнат од возот и ќе не остават сами. Но, не сме сами, на нашето патување веќе ни се придружиле браќата и сестрите, а тука се и нашите пријатели, познаници, љубени...
Многу луѓе на патувањето во возот гледаат како на безначајно кратко шетање. Други додека се возат се тажни или мрзоволни, бесчувствителни или рамнодушни. Трети пак уживаат во погледот што им го нуди возењето, подготвени се во секое време да направат муабет со сопатниците, да им помогнат на беспомошните, да ги израдуваат неутешните, да ги охрабрат плашливите. Тие се вистинските патници.
За секој од нас постои последна станица Тогаш ќе мора да се симнеме од возот. некои од нас ќе се синат незабележано како и да не се возеле, за други пак, патниците ќе кажат - слава на Севишниот што се откачи досадава. Третата категорија се патници кои се симнале од возот, ама во вагонот го оставиле куферот полн со љубов, толеранција, помош...Куфер што треба да им послужи како пример на живите.
Значи, еден ден сите ќе се симнеме од возот и ќе се стационираме на главната железничка станица, поточно во Божјата база. Тука повторно ќе се најдеме со блиските, ќе се прегрнеме и ќе си посакаме пријатен пат во вечноста.

Гробот на девојката со златна коса

Лежиш во темна и длабока
пукнатина во времето

Со прстите го зграбувам брегот
(те нема меѓу прстите)

Дрвото и неговата ноќ
ко две зелени вечности те чекаат на брегот

Твојот глас сонува нешто тешко
Во дното на каменот

Лежиш во темна и длабока
пукнатина во времето

(посветено на Јуле...почивај во мир девојко со златна коса)
- Сања, жал ми е многу

Зборови

Зборувам
Молчам
Изговорениот збор еве стои спроти мене
Ме обвинува
Се насмевнувам
Се враќа засрамено назад
Моите зборови не ме познават

Замислен свет

Трауматична е преселбата
во замислениот свет
оној што го создавам со зборови
во она место на живеење
каде што луѓето се излишни!

Тишината значи многу

Тишината на фотографијата всушност кажува многу поинаку отколку самите зборови. Кажува многу повеќе отколку што си знаел пред тоа. Тука зборува сликата. Значењето е смислата на уметноста. Значењето на рабовите се самиот живот. Сега треба да молчиш...набљудувај само!

Фотографија

Црвена пеперутка на црна карпа

Прва фотографија.

Таа знаеше нешто што јас незнаев

Го сторив тоа на сила

Нејзината смрт ми припаѓаше мене

Ја сликав додека умираше

спокојно, без агонија.

Последна фотографија

Може ли...

И времето плаче денеска...
Може ли така да се исчисти целата напнатост и целиот притисок....еее камо да можеше. Ама ако нека врне...

Одговори?

Утрово кога се разбудив, го знаев одговорот на се. Баш на се! Или... Барем чувствував дека го знам тоа...барем го имав чувството!
Оти...
Оти, додека се расонив, ги заборавив одговорите...сите...
И не е чудно нели, што сега повторно сакам да сум сама: мртва, помртва најмртва...

MOMENTS

All those moments will be lost in time, like tears in rain...time to - die...

Хаос

Турбуленции во мојот ум
Празнина во мојата душа
Хаос во мојот мозок
Мраз во моето срце

Епизоди наместо живот...

Денес сум лушпа само. Лушпа од човек, лушпа од живот. Оној испразнет калап на мојата душа, оној со ваша форма, калап - тежи како вечноста сама и не ми дава да дишам.
Купишта мачни епизоди наместо живот...
Одвратно...
Одвратно е се.

ЉУБОВТА Е КАЗНА

Луѓето ги сакав еднаш порано...сега веќе тоа не сакам да го правам. Не сакам повеќе да ги сакам, не заслужуваат, не заслужувам...и...времето ми минува во такви состојби. Ех, ако времето лечи се, како што викаат, тогаш е барем ужасно бавен лекар. Или лекот делува премногу бавно. Знам сега...љубовта е казна. казнети сме - да не можеме да бидеме сами. Колку поразително!

Никаде и никогаш

Мртвилото никогаш не било здрава работа. Не е воопшто пријатно (иако не е ниту непријатно) кога не си всушност никаде...Едноставно само си никаде и никогаш...ти се чини минуваш животи, ни твои ни туѓи, туку ничии, и се почесто си Никој, кој е Никаде и кога е Никогаш. Нема време, нема место, нема Има...Треба да се разбудам од мртвилото...ама тоа не е толку лесно како што си мислев. Преку некои работи не поминувам туку ги потиснувам, за подоцна неодминливо и неизбежно да ми се вратат назад, уште посилни и уште помоќни...И затоа пак плачам денес, а солзите пак течат навнатре. Умирам. И...студена е смртта. Студена како мраз во душата да ме облива, секогаш кога ќе умрам, по мојот сон, и плачам, плачам поради две работи: затоа што не можам вечно да останам таму во мојот сон и затоа што тој сон не може да биде реалноста во која живеам...

Мразам

Денеска плачам. Само солзите не течат надвор од очите. Течат навнатре, и знам дека се црвени. Од крв. Ме печат внатре во градите. Се однесувам неприродно смирено, а сакам да вриштам, да се тресам и да трчам, да трчам... А на крајот...таму некаде далекуда ме чека оној друг свет, оној добар безбеден и топол свет каде што се е на свое место, каде што се е во ред. Мразам да постојам вака затоа што живеам наспроти своите желби.

Многу и малку

Сега.
Сега многу. И многу и малку, истовремено...
Те газат, те јадат, те исправаат, те хранат...
Нискости, подлости, омраза и зло и смрт, СМРТ и убавина и љубов, ЉУБОВ, добрина...нежност, кроткост, милост, доблести, дарежливост, блискост, топлина, забава...забава? Ах...никаде! И ништо, никаде!
...Љубов и потреба...наспроти можностите...празна сум...
Празнини и пишувам.

YING - YANG

Празна сум некако, денес...Полна, а сепак празна.

...Токлу многу имам да кажам, да запишам, но едноставно зборовите не ми доаѓаат, па мислите неможам да ги завршам, да ги оформам - во нивната вистинска форма...а чувствата - уште помалку. Празна сум на чуден начин денес...полна а сепак празна.

Полна, затоа што внатре во мене врволат мисли, чувства и вибрирам од нивната жестокост, и празна истовремено затоа што ништо не можам да извадам од себеси - надвор...како да сум запечатила нешто внатре, толку длабоко, колку што треба за сега да не можам да го извадам. А не можам. Не сега, не вака...

И тоа...само тоа...

Ноќва, или рано утринава се шетав наоколу сама, среде ноќниот мир - ако во големиов град има некое парче од денот што може да се нарече мирно...
Излегов да размислам мирно...ама не го направив тоа. Само...шетав...Знаете, тоа ме смирува...И...тоа.
И само тоа.

Сакам...

Баш би сакала да знам многу работи!

Смислата на работите!

Смислата...смислата не мора “ама баш навистина“ да постои! Па и ако ја нема...fuck it, then ќе ја измислам! Ќе си измислам своја смисла, барем поради оние кои ги сакам, поради мене самата, поради оние кои мене ме сакаат, и уште некои други...

ЛУДИЛО

Понекогаш, најсериозно се распрашувам себеси, дали не сум, всушност, ментално болна, психички растроена, или - луда, будала, ненормална, сеедно!
А како би се нарекла поинаку себеси, кога одам по работ на бездната, и без промашување застанувам на првиот лесно одронлив терен и чекам тоа несигурно парче земја да се одрони и да одлета долу во бездната? И не само што чекам, туку и скокам на него... Самата си се терам себеси во пропаст. Тоа го знам...
Но го знам и тоа, дека гледам сосема свесно, сосема јасно, како полека но сигурно, паметта и интелегенцијата ми заминуваат, се рушат како кревка кула од карти, ми се губат, ми истекуваат од мене, некаде надвор...сега дури и физички можам тоа да го почувствувам, така ми се чини...
И најголемата моја несреќа ми се доближува: станувам, полека како и другите, се топам во сивилото на обичноста, а тоа - е толку неприфатливо за мене, ме излудува уште повеќе, неможам да го поднесам. Не можам да го поднесам тоа да сум обична, затоа што да бидам иста како толку милијарди луѓе, да бидам една од таа маса, тоа е исто како и да не бидам ништо! А јас сега не само што станувам, полека, едно просечно, самобитисувачко суштество, туку напредувам надолу и надолу и надолу...
Само многулогичното прашање: дали лудиот себеси навистина се сфаќа како луд, и дали лудиот е навистина свесен за своето лудило? понекогаш може да ме утеши. Ако навистина бев луда, најверојатно немаше да се прашувам, едноставно ќе си бев луда, и ќе си бев блажена во своето лудило...
Единствено се чувствувам добро - кога ги пишувам моите раскази...тие се мојот вистински свет. Само тогаш се чувствувам исполнето, задоволно и само тогаш се чувствувам надвор од сивилото на обичноста. Само тогаш сум јас - јас! Осеќам празнина, загуба секогаш кога ќе мора да престанам да пишувам. Останатото време - глумам!
Мора да направам нешто со себе...

Градот...

Почнувам да го сакам градов. Не заспива. Никако да задреме, да стивме малку. Го сакам кога сред ноќ, кога наводно учам, ќе се фатам себеси, како всучност низ отворениот прозорец го наслушнувам живиот град, градот што ме повикува на забава и талкање... Толку го сакам тоа, што не можам да му одолеам. Па излегувам, па ми е супер...И кога ќе си дојдам дома, ќе ги најдам книгите, тетратките и учебниците такви какви што сум ги оставила - неотворени. како сега. како вчера. Како утре, и задутре...нема крај. И колку што го сакам градот што никогаш не спие, толку се мразам себеси...мачнината во стомакот- повторно ми се појавува. И знам дека ќе ја снема ако заспијам. Што побргу заспијам, толку побрзо ќе ја снема. Како секогаш. Како и ноќва. Не можам да си помогнам. Затоа ќе си легнам. Затоа ќе го прекинамова глупаво пишување, што не ми помага ни малку...барем утрото да не ме фати будна..тогаш уште полошо ќе се осеќам. И што ако го запишам тоа? Ќе ми помогне? Како да не! Ќе прекинам и ќе си легнам да спијам...

ИСПОВЕДАЛНИЦА

Отсекогаш сум се прашувала зашто сум јас - јас. Зошто баш ваква каква што сум. Баш она што сум внатре, внатре во главата, зошто сум ваква...си мислам. Ме мачи толку многу време, што почнав некаков неред да чувствувам внатре...хаос. Немир што предизвикува притисок во градите, а тоај, тој станува се поголем и поголем и не можам веќе тоа да го издржам, не сакам веќе да го чувам во себе, сакам да го извадам од таму, сакам да излезе... Не можам веќе да го истрпам, ќе ми пукнат градите од напон, главата ќе ми се распрсне, ќе прегрее, ќе...
Затоа и ја формирав оваа исповедалница. Да го излеам некаде надвор она што ме јаде, што ме гризе одвнатре. Сакам да го видам надвор, можеби подобро ќе го разберам, можеби најпосле и ќе сфатам зошто не можам сама во себе да го решам...Сакам да го видам, како што го гледам физикусот на огледало...сакам така да си го видам умот...она зад очите...она што устата ми ја тера да се отвора, а глас вистински не излегува. Болно е...
Зашто...
...Немам на кого ова да го раскажам...уште будала ќе испаднам...
Освен на оваа исповедалница и на вас кои најверојатно, никогаш нема ни да го прочитате. А можеби и подобро е така, подобро... Оти ни самата незнам што ќе ми истече од главата. Којзнае дали ќе ми се допадне внатрешноста на мојата глава...
Ова треба да е исповед на мојот ум. Кога тој е доволно конфузен, а емоциите доволно силни, за тоа да се запише...
...И не е ова за вас...не е ниту за екранов. За мене е. Заради мене е. И доста веќе се убедувам...како да се плашам од нешто? Можеби. Ама како и да е, доата е.

ВРЕДИ ЛИ?

Просечните нешта настануваат во толпата, нив најчесто ги создава случајноста, а пак исклучителните работи спаѓаат во ретките нешта. Многу нешта се излишни, а некои и не вредат толку. Но, ние тоа не го проценуваме и нас ни се чини дека се бесплатни иако чинат најскапо. Баш поради ова се покажува најголемата глупост, затоа што мислиме дека го купуваме за кое што плаќаме со пари, а она за кое се полагаме самите себе го нарекуваме беспллатно. Она кое што не би сакале да го купиме, ако поради тоа треба да ја дадеме нашата куќа или некое богато и плодно земјиште, сме најподготвени да го добиеме, со најголема грижа, со опасност, со жртвување на честа, слободата и времето, и навистна ништо друго не ни е поефтино отколку што сме си самите на себе. Што се може да не одведе до некое безумие? Што губиме со многу солзи? Сфатив... Не страдаме по загубеното, туку од самата помисла дека ќе загубиме некој или нешто. Никој не чувствува дека нешто загубил, само така мисли. На колку од нас им е дадено да се имаат самите себе? Лошо ли е тоа? Живееме ли или имаме амера да живееме...

ДА СЕ ЖИВЕЕ САМ СО СЕБЕ

Не, и понатаму не го менувам моето мислење, а тоа: одбегнувај ја толпата, одбегнувај мал број луѓе, па дури одбегнувај и еден човек. Јас не познавам ни еден со кој би моѓела слободно да се дружам. Имаше една приказна на телевизија...еден човек гледа едно детенце како шета осамено, доближувајќи му се го прашува што прави така осамен. Детето му одговара дека зборува само со себе. на тоа човекот му враќа, дека треба да се чува и да внимава затоа што зборува со лош човек. Интересно... Имаме обичај да го чуваме оној кој тагува и оној кој се плаши за да не направи нешто лошо во осаменоста, а зошто?

ЗА ТОЛПАТА

Ако ме праша некој, што треба да се избегнува, ќе речам толпата... Нејзе не можеш да и се предадеш со сигурност. Јас имам една слабост. Никогаш не се враќам дома со оние особини со кои што сум излегла. Нешто од она кое што во себе сум го средила, се довело до безредие, а пак нешто од кое што сум избегала, се вратило. Тоа им се случува на болните, нив долгата болест ги довела до таму, така што не можат да продолжат без штета по себе. Штетно е другарувањето со толпата. Не постои таков човек што нема да ни препорача по некоја грешка, или да ни ја вреже или да ни ја прикачи нам незнаејќи. Колку повеќе има луѓе со кои што се мешаме, толку поголема е опасноста. Навистина ништо толку не е погубно за добриот дух како кога безделничи во гледање претстави. Тогаш преку страста за задоволството полесно напаѓаат пороците. Што мислите што сакам да кажам? Се враќам поалчна, по славољубива, со поголема распуштеност во страстите и понечовечна, бидејќи бев меѓу луѓето. Што мислите дека се случува со духот на оние луѓе против кои јавно е извршен напад? Нужно е: или да го имитираш или да не го поднесуваш светот. И едното и другото треба да се избегнува, ниту да станеш сличен на лошите, такви има многу, ниту да си и непријател на толпата, таа тебе не ти е слична. Повлечи се во самиот себе, колку што можеш. Сврти се кон оние кои ќе те направат подобар. Не треба да те измами славата за да го објавиш својот талент пред толпата, за да сакаш гласно да кажуваш или да се расправаш. Зошто не постои некои таков кој би сакал да ме разбере? Зошто ви го пишувам сето ова? не, не го пишувам ова за многумината, туку само за тебе. И така еден на друг сме си доволна публика!